Inspiratie Het opbaren van een overleden dierbare

Het opbaren van een overleden dierbare

Het woord opbaring is afkomstig van ‘op een baar leggen’. Bij de opbaring wordt de overledene gewassen en verzorgd. De nabestaanden mogen, indien zij dat wensen, steeds helpen met de laatste verzorgingen van de overledene. Dit zou hen kunnen helpen in het rouwproces. Nadien wordt de overledene aangekleed en in een kist, opbaarplank of bed gelegd. Dit geeft de nabestaanden de kans om de overledene een laatste keer te bezoeken. Het opbaren van een overledene kan een positieve invloed hebben op de rouwverwerking van de nabestaanden. Zij kunnen in alle rust afscheid nemen van hun overleden dierbare.

De familie van de overledene mag zelf kiezen welke kleding de overledene draagt bij de opbaring. Vroeger droeg de overledene vaak nachtkleding tijdens de opbaring. Vandaag de dag wordt er vaak gekozen voor meer gewone kleding of de lievelingskleding van hun dierbare. Daarnaast kan er ook voor gezorgd worden dat de overledene gemaquilleerd wordt of bepaalde sieraden draagt. Het is ook altijd mogelijk om bepaalde spullen in de kist, opbaarplank of bed te leggen. Denk bijvoorbeeld aan persoonlijke bezittingen zoals een boek of een knuffel maar ook culturele of religieuze voorwerpen.

Verder kunnen de nabestaanden ook kiezen waar de overledene wordt opgebaard. Zo kan dit bijvoorbeeld in het rouwcentrum, een kerk, een afscheidshuis, het ziekenhuis of een locatie naar keuze. Meer en meer mensen kiezen er ook voor om hun overleden dierbare thuis op te baren. Zo kunnen zij afscheid nemen van de overledene in een vertrouwde omgeving en hoeven zij geen rekening te houden met bepaalde openingstijden, wat bij een begrafenisondernemer vaak wel het geval is. Als laatste is het ook belangrijk om te weten dat niet iedereen kan en mag opgebaard worden. Zo kan het zijn dat de overledene  uitdrukkelijk heeft aangegeven niet opgebaard te willen worden.